„Tofik, ale chodź normalnie”*

– A ty, kiedy wrócisz do szkoły? – pytam Renatę po obejrzeniu kolejnego odcinka „Ani, nie Anny”.

– Nie wrócę – odpowiada Renia, tuląc twarz gdzieś w szyi za moją twarzą.

– Dlaczego? Popatrz, Ania w końcu wróciła i chyba będzie zadowolona. Ty miałabyś codziennie Gizelę, może siedziałybyście w jednej ławce… – wydeptuję podstępnie grunt.

– Nie pójdę. Ja też jestem inna!

I koniec knucia. Liczę, że kiedyś się przekona, że nie trzeba będzie na siłę.

Tak, Renia jest inna. Tę inność widzi każdego dnia, w każdej chwili, gdy spogląda w lustro, gdy dotyka głowy, a tam nie ma włosów, gdy pod palcami czuje blizny po operacjach i tracheotomii, gdy nie może biegać, skakać, śpiewać, pojąć rzeczy, które jej rówieśnicy chwytają w lot.

Szkoła, do której chodzi Renata, z innością dzieci jest już opatrzona. Klasa Reni naprawdę jest wyjątkowo zintegrowana i nie wytyka nikogo palcami. A jednak…

Lęk przed byciem odmiennym tkwi w nas głęboko. Im dłużej izolujemy się od tych, którzy potencjalnie mogą nas zranić, tym trudniej stawić czoło problemowi.

W pamięci miga mi moja trzecia klasa. Przeprowadziliśmy się ze wsi do Przemyśla, tego „wielkiego miasta”, i już na wstępie usłyszałam, że jestem wieśniarą i noszę ubrania po starszych członkach rodziny. A przecież wtedy większość tak nosiła! Nienawidziłam tej szkoły, tej klasy, tego czasu. Z ulgą rok później zmieniłam szkołę. Tam wszyscy byliśmy nowi i równi.

Dwa lata temu, kiedy większość czasu spędzaliśmy w szpitalu, były momenty, gdy wolałam zamknąć za sobą drzwi znienawidzonego oddziału i na nim zostać, by uniknąć spojrzeń, komentarzy, pytań, a przecież zdecydowana większość z nich była wynikiem troski i współczucia. Ciężko być innym pośród tych, którzy są „normalni”. Ciężko pozostać sobą i nie pogubić się pomiędzy swoimi emocjami, lękami a zaciskaniem zębów i przywdziewaniem maski. Niejednokrotnie jako dorośli udajemy przed innymi, a dzieciom, które walczą o dopasowanie się do grupy, mówimy: „Tofik, ale chodź normalnie”.

Mówi się, że okres lockdownu odbije się na psychice dzieci zamkniętych w domach. Niewątpliwie tak, choć zdaje się, że dla nich cyfrowa rzeczywistość nie jest tak brutalna jak dla nas. Boli mnie jednak, że nie dba się o dzieci siłą wyrwane z normalnego życia do izolacji, że brakuje (zwłaszcza w szpitalach) odpowiedniej opieki psychologicznej, że – gdy problem narośnie i z dołka powstanie bezdenna czarna dziura – nie będzie specjalistycznej opieki psychiatrycznej (dzięki Jurek Owsiak i WOŚP, że widzicie ten problem); boli mnie to, że (pomimo wprowadzania programów profilaktycznych w szkołach) jako społeczeństwo wszystko staramy się równać do „normy”, prostujemy, naginamy, omijamy, nie widzimy. Oczywiście, generalizuję, jednak mam wrażenie, że nie potrafimy akceptować kogoś innego od naszych wyobrażeń. A przecież gdyby nie „inność”, stalibyśmy się przeciętni i nudni, pozbawieni geniuszu.

Marzę, aby bycie innym uczyło wrażliwości i stało się synonimem wyjątkowości. Marzę, żeby Tofik nie próbował naśladować większości, lecz by z własnego przekonania chodził normalnie, zgodnie ze swoimi predyspozycjami.

Iwona Zając, Mama Reni i Artura, Żona Tomka
Rodzina żyjąca w cieniu choroby Reni.
Rodzina wspierająca inne Rodziny żyjące w cieniu chorób Ich Dzieci.
www.facebook.com/reniawalczyzrakiem